Η ρήξη του τένοντα του Αχιλλέα είναι ένας τραυματισμός στο πίσω μέρος του κάτω μέρους  του ποδιού.

Ο τένοντας του Αχιλλέα είναι ένα ισχυρό ινώδες νήμα που συνδέει τους μύες της κνήμης με το οστό της φτέρνας. Το υπερβολικό τέντωμα ή η υπερβολική κατάπόνηση του Αχίλλειου τέντοντα μπορεί να προκαλέσει ρήξη μερικώς ή εντελώς. Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις ρήξης του τένοντα του Αχιλλέα συμβαίνουν σε ανθρώπους που παίζουν ψυχαγωγικά αθλήματα.

Ο τένοντα του Αχιλλέα συνήθως παθαίνει ρήξη κοντά στο σημείο όπου ο τένοντας συνδέεται με το κόκαλο της φτέρνας. Αυτή η περιοχή λαμβάνει μικρότερη ροή αίματος και επομένως είναι πιο ευαίσθητη σε τραυματισμό.

Μια ρήξη στον Αχίλλειο τένοντα ταυτίζεται με ένα γρήγορο σπάσιμο ή ήχο που ακολουθείται από ένα στιγμιαίο οξύ πόνο στο πίσω μέρος του αστραγάλου και στο κάτω μέρους του ποδιού που επηρεάζει την ικανότητα του περπατήματος.

Η καλύτερη επιλογή για την επιδιόρθωση μιας ρήξης του Αχίλλειου τένοντα είναι η χειρουργική επέμβαση. Ωστόσο, η μη χειρουργική θεραπεία μπορεί επίσης να παρουσιάσει βελτιώσεις.

Συμπτώματα

Σημάδια και συμπτώματα της ρήξης του Αχίλλειου τένοντα:

Σοβαρός πόνος και οίδημα γύρω από τη φτέρνα

Αδυναμία να λυγίσετε το τραυματισμένο πόδι προς τα κάτω ή να “σπρώξετε” το πόδι στο περπάτημα

Αδυναμία να σταθείτε στα δάκτυλα του τραυματισμένου ποδιού

Ο ήχος σπασίματος ή pop όταν συμβαίνει η ρήξη

Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πιθανό να μην εμφανιστούν συμπτώματα του τραυματισμού.

Αιτίες

Οι ρήξεις ή τα σχισίματα του τένοντα του Αχιλλέα προκαλούνται συχνά από μια ξαφνική αύξηση του τραβήγματος ή της πίεσης στον τένοντα όπως:

Αύξηση της έντασης της άσκησης ή του αθλητισμού (κυρίως σε αθλήματα που περιλαμβάνουν άλματα)

Πτώση από ύψος

Βήμα σε μια τρύπα

Παράγοντες κινδύνου

Οι παράγοντες κινδύνου για τη ρήξη του τένοντα του Αχιλλέα περιλαμβάνουν:

Ηλικία: Τα άτομα ηλικίας μεταξύ 30 και 40 ετών διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο πρόκλησης τραυματισμού στον τένοντα του Achilles

Φύλο: οι άνδρες έχουν πέντε φορές μεγαλύτερο κίνδυνο ρήξης του τένοντα του Αχιλλέα από τις γυναίκες.

Αθλητισμός: τα αθλήματα αναψυχής που περιλαμβάνουν το τρέξιμο και το άλμα ή την αυξημένη ένταση στην άσκηση αυξάνουν τον κίνδυνο ρήξης του τένοντα του Αχιλλέα.

Στερεοειδικές ενέσεις: Μερικές φορές χρησιμοποιούνται ενέσεις στεροειδών για τη μείωση του πόνου και της φλεγμονής στις αρθρώσεις του αστραγάλου. Ωστόσο, τα στεροειδή μπορεί να προκαλέσουν αδυναμία στους κοντινούς τένοντες. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να αυξηθεί ο κίνδυνος ρήξης του τένοντα του Αχιλλέα.

Ορισμένα αντιβιοτικά: τα αντιβιοτικά φθοριοκινολόνης όπως η σιπροφλοξασίνη ή η λεβοφλοξασίνη αποτελούν επίσης παράγοντα κινδύνου για την πρόκληση βλάβης του τεύχους του Αχίλλειου.

Θεραπεία

Η ρήξη του Αχίλλειου τένοντα μπορεί να αντιμετωπιστεί με χειρουργική ή μη χειρουργική προσέγγιση. Η θεραπεία ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία, το επίπεδο δραστηριότητας και τη σοβαρότητα της βλάβης.

Η μη χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει συνήθως ένα γύψο ποδιών ή μπότα περπατήματος με σφήνες για την ανύψωση της φτέρνας, επιτρέποντας τον τραυματισμό να θεραπεύεται. Αυτή η προσέγγιση αποφεύγει τους κινδύνους που σχετίζονται με τη χειρουργική επέμβαση, όπως λοιμώξεις. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος επανάληψης της ρήξης που καθιστά τη χειρουργική επέμβαση απαραίτητη, αλλά δυσκολότερη.

Η χειρουργική μέθοδος περιλαμβάνει τυπικά τη συρραφή του σχισμένου τένοντα μέσω μιας τομής στο πίσω μέρος του κάτω ποδιού. Εάν ο τένοντας είναι εντελώς και άσχημα σχισμένος, η επισκευή μπορεί να ενισχυθεί με άλλους τένοντες. Οι επιπλοκές μιας χειρουργικής επέμβασης περιλαμβάνουν λοίμωξη και νευρική βλάβη. Ωστόσο, μικρότερες τομές μειώνουν τον κίνδυνο λοιμώξεων. Γενικά, οι νεότεροι και πιο δραστήριοι άνθρωποι προτιμούν μια χειρουργική προσέγγιση για ρήξη του τένοντα του Αχιλλέα, ενώ οι ηλικιωμένοι προτιμούν μια επιλογή μη χειρουργικής θεραπείας. Ωστόσο, τόσο οι χειρουργικές όσο και οι μη χειρουργικές θεραπείες έχουν δείξει παρόμοια βελτίωση και αποτελεσματικότητα.

Αποκατάσταση. Μετά από οποιαδήποτε από τις επιλογές θεραπείας (είτε χειρουργικές είτε μη χειρουργικές) οι ασκήσεις φυσικής θεραπείας είναι απαραίτητες για την ενίσχυση των μυών των ποδιών και του τένοντα του Αχιλλέα. Η διαφορά είναι ότι με τη μη χειρουργική θεραπεία η διάρκεια αποκατάστασης μπορεί να είναι μεγαλύτερη. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι επιστρέφουν σε κανονικά επίπεδα δραστηριότητας εντός 4 έως 6 μηνών.

Πρόληψη

Τα ακόλουθα μέτρα μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη των τραυματισμών του τένοντα του Achilles:

Τεντώνοντας και ενισχύοντας τους μύες την κνήμης: οι ασκήσεις τεντώματος και ενίσχυσης της κνήμης μπορούν να βοηθήσουν τον μυ και τον τένοντα να απορροφήσουν περισσότερη δύναμη και να την καταστήσουν λιγότερο ευάλωτη σε τραυματισμό.

Διάφορες ασκήσεις: τα αθλήματα με υψηλό ρυθμό, όπως το τρέξιμο, το τρέξιμο του λόφου και το άλμα, μπορούν να αντικατασταθούν με αθλήματα χαμηλής πρόσκρουσης, όπως ποδηλασία ή κολύμβηση, για να αποφευχθεί η υπερβολική πίεση στους τένοντες του Αχιλλέα.

Προσοχή κατά την επιλογή επιφανειών τρεξίματος και αθλητικών εξαρτημάτων: το τρέξιμο σε σκληρές ή ολισθηρές επιφάνειες πρέπει να είναι περιορισμένο ή ελάχιστο. Τα παπούτσια που εφαρμόζουν σωστά και είναι κατάλληλα για τρέξιμο μπορούν να παρέχουν στήριξη στη φτέρνα κατά τη διάρκεια της προπόνησης.

Σταδιακή αύξηση της έντασης της άσκησης: οι ξαφνικές αυξήσεις στην ένταση της προπόνησης μπορούν να προκαλέσουν τραυματισμούς ή ρήξεις στον τένοντα του Αχιλλέα. Επομένως, συνιστάται η ένταση της άσκησης να αυξάνεται κατά περίπου 10% κάθε εβδομάδα.